الناس

بس مش فتافيت الماس المرة دى

أنا مش فاهمة إيه كل تضييع الوقت والجهد ده فى إننا نتفنن إزاى نأذى بعض ونضايق بعض ونخنّق على بعض

يعنى أنا طبعاً من ضمن الناس برضه، بس مش عارفه ليه كده؟ و آخرته إيه أو فايدته إيه؟

أنا دايماً عندى إحساس بإن النهاية قريبة، وكل ماسمع حد بيتكلم عن بكره أحس كأنه عبيط لأنى عندى إحساس كأنه - دايماً - مافيش بكره

فبستغرب أوى - حتى بستغرب نفسى - لما ألاقينا عمالين نعافر ونتخانق وندور على طرق وحيل إزاى كل واحد يدّى التانى زِمبه ولا إزاى فلان يشكم ترتان، ولا دول فاكرين نفسهم إيه لازم نعرفهم حجمهم وكل الكلام اللى بنقعد نهرى وننكت فيه.

يعنى - مثلاً - من يومين حصلت حركة فى منتهى الوطينة اللى خلقها ربنا من واحد كان - هع - زميل محترم فى شغلى اللى رحمنى منه، فأنا بمنتهى النّحرره رحت بعتاله رساله على الموبايل قلت له " الواطى يفضل طول عمره واطى". وبغض النظر عن اذا كان ده صحيح (وهو صحيح فعلاً) او لأ، إلا إنى بعد شوية استهيفت نفسى إنى عبرته حتى ولو بشتمه.

فكرت غنه ليه أصلاً ارد على واحد واطى؟ ده غير إن الدنيا ومن فيها أهيف من كده بكتير، و اهيف من كل حرقة الدم دى. وحتى لو ماكانش دمى محروق ساعتها - وده اللى كان حاصل فعلاً- بس برضه ليه وعلى إيه؟ بلا خيبه منه ومنى.

نفسى بجد ألاقى نفسى عاليه عن كل ده، و اعرف أوصل ده لبقية الناس. لازم نعلى يا جماعه، نعلى عن الهيافات والحاجات الهبلة اللى بتبوظ علينا الدنيا وبتخلينا مش عارفين نفرح ولا نفرّح حد.

والله العظيم ما فيش أقصر من الحياه، ومش صح إنى أضيعها فى هم وغم وحرقة دم.

طب وبعدين؟ وهعمل إيه فى كل الناس اللى مش فاهمة ده؟ وفى عقلى اللى مابيفوتش حتى لنفسه؟ إزاى أتأقلم مع فوهة المسدس اللى فى نافوخى زى ما قالت صاحبتى؟

لسه مش عارفه إزاى، بس فعلاً بحاول وهفضل أحاول. و يا إما أخدت عليها يا إما أخدت عمرى